Najprawdopodobniej jest to XVIII-wieczne bezpośrednie zapożyczenie z języka rumuńskiego, gdzie wyraz ten miał postać filigean– wym. filidżjan w znaczeniu ‘małe naczynie do picia kawy lub herbaty’. Jest to zarazem tzw. zapożyczenie wędrowne, ponieważ przez język rumuński zostało przejęte z języka tureckiego (osmańskiego) – fincan (wym. findżan), a podstawę etymologiczną stanowiła forma zapożyczona przez język turecki z języka perskiego (za pośrednictwem języka arabskiego) – por. pers. pingan ‘czarka z uszkiem’.