Małą literą po myślniku rozpoczynamy przede wszystkim narrację zawierającą czasowniki oznaczające mówienie (ewentualnie mówienie połączone z inną czynnością). W didaskaliach tego typu obowiązuje szyk: czasownik mówienia + podmiot, por. np.

– Więc wróciłeś? – powiedziała Magda.

– Nieprawda – krzyknął Marcin i tupnął nogą.

ZASADNICZO wszelkie inne didaskalia, które nie zawierają określeń mówienia, piszemy od wielkiej litery. Mają one szyk właściwy dla zdania izolowanego (podmiot + orzeczenie), por. np.

– Cholera! – Głos Pawła odbił się echem po jaskini.

– Mówią, że dobry jesteś. – Jego starcze oczy błyszczały bardziej niebiesko niż birmański szafir.

Zdarzają się jednak sytuacje pośrednie, w których czyjś głos odbieramy tak, jak mówiącą osobę (czyli tak, jakby to głos sam mówił). W tej sytuacji uzasadnione wydaje się pozostawienie małej litery po kwestii dialogowej, por. np.

– Chodź! – usłyszał cichy szept.

– Naprzód! – zabrzmiał kolejny głos z sali.

Oczywiście możliwa jest także inwersja narracji i dialogu, por.

Marcin usłyszał w słuchawce:

– Guten Tag!