Norma rzeczywiście mówi, iż w tekście ciągłym, którego wiersze liczą powyżej 40 znaków, należy pozostawić na końcu wiersza znak myślnika, w tym także myślnik występujący w funkcji pauzy dialogowej (oddzielającej dialog od narracji). Norma ta ma silne uzasadnienie funkcjonalne, ponieważ myślnik pełni bardzo różne funkcje w interpunkcji (takie jak funkcja prozodyczna, składniowa, oznaczanie opuszczonych lub niewypowiedzianych fragmentów tekstu, oznaczanie stanów emocjonalnych itp.). Chodzi więc o to, by czytelnik – nim jeszcze przeniesie wzrok do następnego wiersza – wiedział, że pojawia się znak, który wpływa na odczytanie (interpretację, zrozumienie itp.) określonej części wypowiedzenia.
Należy jednoznacznie stwierdzić, iż żadne zmiany normatywne w omawianym tu zjawisku nie zaszły i w poprawnych pod względem edytorskim publikacjach myślnik powinien pozostać na końcu wiersza. Na początek wiersza może on przechodzić tylko w bardzo wąskich łamach, które liczą mniej niż 40 znaków typograficznych.
Powszechny błąd bierze się zapewne z niewiedzy osób zajmujących się składem i łamaniem publikacji i/lub z szybkiej, niechlujnej korekty tekstu (lub jej braku).