Przytoczę fragment tekstu M. Dubińskiego pt. Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą – moja historia jąkania http://klubj.wroclaw.pl/wazne/moja-historia-jkania/: „Bardzo przeżywałem fakt, że ktoś zwracał uwagę na moją mowę, że nazywał to JĄKANIEM. Nie lubiłem, jak ktoś opowiadał kawały na temat jąkania i jąkających się. Niektórzy żartownisie mówili: nie jąkaj się, bo nie ma wiatru. To bolało”. Podobnych relacji jest w sieci więcej – zdanie Nie jąkaj się, bo nie ma wiatru jest używane w stosunku do osób jąkających się. Na ogół nie jest ono zachętą do mówienia w sposób płynny, lecz służy wykpieniu czy wyszydzeniu osoby, do której jest skierowane – przez zwrócenie uwagi na zaburzenie mowy.