Burzec jest starym – sięgającym co najmniej XV–XVI wieku – nazwiskiem rodu ziemiańskiego pochodzącego z Litwy. Etymologicznie nazwa ta najpewniej jest związana z dawnym czasownikiem burzeć (w zn. ‘stawać się burym’) i przymiotnikiem bury, obecnym w polszczyźnie pisanej od drugiej połowy XV w. Morfem bur- stanowi najprawdopodobniej zapożyczenie orientalne, por. np. tur. bur ‘rudawy, lisowaty’ czy pers. bōr ‘rudy, lis’.

Nazwisko Burzec ma następujący wzorzec odmiany:

• M. Burzec, l.mn. Burcowie,
• D. Burca, l.mn. Burców,
• C. Burcowi, l.mn. Burcom,
• B. Burca, l.mn. Burców,
• N. Burcem, l.mn. Burcami,
• Ms. Burcu, l.mn. Burcach,
• W. Burcu, l.mn. Burcowie.