We współczesnej prozie powieściowej, w której mamy do czynienia ze stałym przechodzeniem od wypowiedzi narratora wszechwiedzącego do tzw. monologów niewypowiedzianych (wewnętrznych, pomyślanych) bohaterów, właściwie tego drugiego rodzaju elementu tekstowego nie wyróżnia się ani interpunkcyjnie (np. myślnikami, cudzysłowem), ani typograficznie (np. kursywą), por.

– A, dziękuję – odpowiedziała i sięgnęła po wino. Miała na sobie letnią sukienkę. Dyskretny makijaż podkreślał jej urodę.

Elegancka gospodyni, pomyślał. Przygotowała przepyszną potrawę i dobrała do niej odpowiednie wino.

Oczywiście, nie ma przeciwskazań, by tak jak w powieściach z XIX wieku monologi wewnętrzne bohatera ujmować w cudzysłów lub jak w powieściach z początków XXI stulecia składać je kursywą, por.

„Czy ja, do licha, nie wpadłem w jaką awanturę?” – pomyślał Wokulski.

Drżąc z wysiłku, uniósł lewą rękę i wyprostował palce. Spójrzcie na moją rękę! Ludzie wbili wzrok w jego rękę, ale Tankanado wiedział, że nie rozumieli.