Nie ma jednej jedynej metody redagowania etymologii. Zawsze dopasowujemy nasze zapisy do konkretnego materiału. Uwzględniamy także charakter publikacji i poziom wiedzy potencjalnego odbiorcy. W wypadku określeń terminologicznych takich jak to przywołane w pytaniu można byłoby przyjąć następującą konwencję: 1) skrót nazwy języka składamy pismem prostym (poprzedzamy go przyimkiem od w sytuacji, gdy termin został utworzony sztucznie); 2) oryginalne morfemy słowotwórcze lub leksykalne składamy kursywą; 3) łacińską transliterację podajemy także kursywą, przy pierwszym wystąpieniu poprzedzając ewentualnie skrótem trl.; 4) polskie ekwiwalenty umieszczamy w cudzysłowie apostrofowym w formie ‘ ’ albo ‛ ’; 5) poszczególne człony wyrazu złożonego łączymy znakiem plus, por.

• Eumetazoa (od stgr. εὖ, trl. eû ‛dobrze’ + μετά, metá ‛po’ + ζῷον, zôion ‛zwierzę’)