Gwizdek służy do gwizdania, a słownik etymologiczny W. Borysia potwierdza, że gwizdać i spokrewnione z nim świstać to słowa o genezie dźwiękonaśladowczej. Nie należy sobie oczywiście wyobrażać, że to np. woje Mieszka I, naśladując gwizd wiatru, wymyślili słowo gwizdać. Jego korzenie są znacznie starsze, prześledzono je kilka tysięcy lat wstecz do tzw. języka praindoeuropejskiego, ale w porównaniu z historią ludzkiej mowy głębia rekonstrukcji językoznawczej jest niewielka. Słowa dźwiękonaśladowcze należą zapewne do najstarszych, co nie znaczy, że każda onomatopeja jest stara (por. „Pucu! pucu! chlastu! chlastu!” u Marii Konopnickiej, od pucować, a to z niemieckiego putzen 'czyścić', zapożyczone chyba dopiero w XIX wieku).