Państwo Mieszka I, oprócz plemiennych (polańskich) terytoriów późniejszej Wielkopolski obejmowało już tereny Pomorza, Mazowsza, Śląska, późniejszej Małopolski i Grodów Czerwieńskich, jednakże ani on, ani jego bezpośredni potomkowie nie używali nazw Wielkopolskai Małopolska, gdyż są one znacznie późniejsze. O Wielkopolsce mówiono zapewne jako o ziemi Polan, a o Małopolsce – jako o ziemi Wiślan w związku z najpotężniejszymi plemionami zamieszkującymi te terytoria. Nazwy Wielkopolska i Małopolska są wtórne i są wynikiem tłumaczenia nazw łacińskich z tekstów średniowiecznych (XIV-XV w.). W tych tekstach na oznaczenie kolebki państwowości polskiej używano nazwy Maior Polonia, a na oznaczenie ziemi Wiślan – Minor Polonia. Zgodnie z hieratyczną stylistyką tych tekstów nazwę Maior Polonia należało interpretować jako Starsza Polonia > Polska, a nazwę Minor Polonia jako Młodsza Polonia > Polska, co było zgodne z historycznym rozwojem naszej państwowości. Późniejsze dosłowne tłumaczenia tych nazw zniekształciły ich pierwotne znaczenia i w ten sposób Maior Polonia stała się Wielko-polską, a Minor Polonia – Mało-polską, ponieważ łac. maior to dosłownie ‘większy’, a łac. minor to ‘mniejszy’. Absurdalności tych dosłownych przekładów dowodzą nie tylko fakty historyczne ale także geograficzne – Małopolska była i jest terytorialnie co najmniej dwa razy większa niż Wielkopolska. Trzeba zatem podkreślić, że przy interpretacji genezy nazw własnych niezbędna jest znajomość zarówno faktów językowych (filologicznych, tekstowych), jak i pozajęzykowych (historycznych).