Nazwa a pochylone jest stosowana na określenie kontynuantu dawnego tzw. a długiego. Do początku XVI w. istniała opozycja a krótkie – a długie. W związku z zanikiem iloczasu ta opozycja uległa neutralizacji, przestała funkcjonować. Zastąpiła ją nowa opozycja: a jasne – a pochylone, nazywane też a ścieśnionym lub a podwyższonym. Terminy a podwyższone, a ścieśnione odnoszą się do zmiany artykulacji nowej głoski. Artykulacja tego a polega na podwyższeniu języka w stosunku do artykulacji dawnego a długiego (stąd nazwa a podwyższone), a w konsekwencji tego podwyższenia na ścieśnieniu kanału między językiem a podniebieniem twardym (stąd a ścieśnione). Termin a pochylone nawiązuje do strony graficznej tej głoski. Głoskom a jasne i a pochylone odpowiadały różne litery, m.in. tzw. a proste – a pochylone (idzie tu o kształt litery) bądź też a niekreskowane – a kreskowane (chodzi o znak diakrytyczny; por. współczesne o kreskowane).