ę-ą
Szanowni Eksperci,
uprzejmie proszę o wyjaśnienie, skąd się wzięło określenie "ę-ą". Wikisłownik twierdzi, że "ludzie, którzy aspirują do wyższych sfer, bardzo starając się mówić poprawnie, popadają w hiperpoprawność. Wymawiają zatem samogłoski nosowe dokładnie jak w pisowni. Stąd więc złośliwe powiedzenie, że ktoś jest taki "ą i ę"", ale czy to faktyczna etymologia czy tylko hipoteza anonimowego redaktora?
Z wyrazami szacunku
Piotr Michałowski
Trudno ustalić pochodzenie frazeologizmu ę-ą, ale można uznać, że hipoteza przedstawiona w Wikisłowniku jest słuszna. Różne potoczne nazwy odnoszące się do ludzi mają swe źródło na ogół w obserwacji ich zachowań i w stereotypowo przypisywanych im cechach, stąd przywołane wyjaśnienie może mieć podstawy. Dodam jeszcze, że wymawianie samogłosek nosowych uchodzi za przejaw staranności, elegancji, wytworności – a takie właśnie cechy ma osoba nazywana (złośliwie) ę-ą.
