Można by rzec, że w słownikach ortograficznych nie ma form błędnych, a jeśli nawet się trafią (przez pomyłkę), to natychmiast zyskują status normy. Nie jestem oczywiście zwolennikiem tak skrajnego poglądu, myślę, że skoro krytycznie można podchodzić do aktów prawnych najwyższego rzędu, a także ksiąg świętych, to i słowniki nie powinny być wyjątkiem.
Zasadniczo „do formy przez słownik zalecanej” powinniśmy mieć większe zaufanie niż do drugorzędnego wariantu, ale wiele zależy od tego, kto zaleca i na jakiej podstawie. O Wielkim słowniku ortograficznym PWN mogę powiedzieć, że na ogół wychodzi z racjonalnych przesłanek, takich jak uzus i spójność systemu zasad ortografii. Usterki jednak zdarzają się wszędzie, nawet na słońcu są plamy.