Związek frazeologiczny, o który Pan pyta, pochodzi z Biblii (por. Mt 3, 3; Mk 1, 3; Łk 3, 2; J 1, 23). W przekładzie ks. J. Wujka ma postać „głos wołającego na puszczy”, także w późniejszych modernizowanych wydaniach (jeszcze w wydaniu z 1948 r. opracowanym przez o. L. Semkowskiego). W przekładach nowszych (m.in. ks. E. Dąbrowskiego, BT; ks. bpa. K. Romaniuka, w przekładzie ekumenicznym) występuje w formie: „głos wołającego na pustyni”. Skąd ta zmiana? W języku staropolskim „puszcza” to miejsce puste, pustkowie, pustynia właśnie. W języku nowopolskim „puszcza” to miejsce wprawdzie puste, niezamieszkałe przez ludzi, ale pełne drzew, zwierząt. Dlatego konieczne było zastąpienie „puszczy” przez „pustynię”.