W językoznawstwa polonistycznym przyjmuje się, że zasób leksykalny odziedziczony z języka prasłowiańskiego jest traktowany jako słownictwo rodzime. W takim ujęciu wszystkie imiona dwuczłonowe optatywne typu Bolesław, Radosław, Stanisław, Kazimierz, Wojciech należy uznać za imiona polskie, tym bardziej że ich zapisy znamy wyłącznie z tekstów polskich, a nie prasłowiańskich, bo takich przecież nie było. Modele słowotwórcze tworzenia tych imion zostały odziedziczone z języka prasłowiańskiego (a w tymże z języka praindoeuropejskiego), ale wypełnienie modeli materiałem leksykalnym ma już charakter rodzimy. Ponadto na gruncie polskim powstał pewien zasób imion quasi-słowiańskich, tworzonych na potrzeby tzw. kalendarza słowiańskiego, który miał był odpowiednikiem zestawu imion chrześcijańskich uwzględnianych w oficjalnych kalendarzach. Ostatecznie taki kalendarz słowiański się nie przyjął, ale imiona pozostały i zostały włączone do oficjalnego zasobu imienniczego. Nie są one zbyt liczne. Przykładowo można wymienić takie jak: Lechosław, Ludosław, Mieczysław, Wieńczysław, Wiesław, Witosław.