Wyraz kłęk jest rodzimy, ma genezę prasłowiańską (psł. * klǫkъ) i pierwotnie oznaczał ‘coś sterczącego pochyło; kikut, kawał sęka, gałąź, korzeń’, a także wtórnie ‘resztkę zęba, naderwaną darń, pęd ziemniaczany, resztkę zżutej przez krowę paszy’. W polszczyźnie ogólnej wyraz w tych znaczeniach wyszedł z użycia w okresie średniopolskim, pozostał w gwarach ludowych (m.in. w małopolskich i śląskich), a w XIX w. został z nich sztucznie zapożyczony na określenie drzewa parkowego pochodzącego z Ameryki i Chin i w ten sposób „powrócił” do słownictwa oficjalnego.