Wszystko zależy od tego, w jaki sposób w stylu urzędowo-kancelaryjnym oraz w języku prawnym i prawniczym definiowane są pojęcia „klient” i „przedsiębiorca”. W odmianie ogólnej polszczyzny omawiane tu wyrazy na pewno nie są ekwiwalentami określenia podatnik. Tego rodzaju innowacji semantycznych nie należy przenosić do języka ogólnego. Są zbędne ze względu na kryterium systemowe (niepotrzebne rozszerzanie słownika), kryterium wystarczalności (istnieje w polszczyźnie precyzyjne określenie ‘osoby fizycznej lub firmy obowiązanej do płacenia podatków’) oraz ekonomiczności (określenia precyzyjne skracają komunikację). W odmianie specjalistycznej języka innowacje tego typu mogą funkcjonować, o ile tylko rozszerzenie dotychczas istniejącego znaczenia nie powoduje zakłócenia komunikacji.

Ponadto jeśli wyraz klient nie oznacza w języku prawa wyłącznie osoby fizycznej, a przedsiębiorca tylko osoby prawnej, to łączne użycie obu określeń można byłoby uznać za błąd kategoryzacji. Pojęcie „klient” – przynajmniej w języku ogólnym – jest szersze znaczeniowo. Klientami załatwiającymi różne sprawy w urzędach i instytucjach są przecież nie tylko osoby fizyczne, lecz także przedsiębiorcy.