W najwcześniejszej epoce, tzn. w języku praindoeuropejskim, były zaimki kъ(to) w r. m. i čь(to) w r. n. Nas interesuje ewolucja odmiany zaimka M. čь(to), D. čьso – ta forma w języku polskim przeszła najpierw w czso, a następnie w co. Forma dopełniaczowa upowszechniła się w B., a później przeszła też do M., zgodnie z zasadą, że w r. n. B. = M. Dlatego też połączenia typu co innego, co nowego poświadczają bardzo archaiczny stan związku zgody: dopełniacz zaimka co + dopełniacz przymiotnika, zaimka: innego, takiego, nowego… Powstanie nowszej (prasłowiańskiej) formy dopełniacza czego jest trudne do objaśnienia. Podobnie wygląda sprawa z zaimkiem zaprzeczonym niczso → nico → nic. Jako formy oboczne uznaje się we współczesnej polszczyźnie nie widać nic (starsza postać) i nie widać niczego (nowsza forma zaimka). A zatem, rekapitulując, kto inny to historycznie i współcześnie M. + M., a co innego to genetycznie D. + D.