Wyraz lonek nie jest pochodzenia staropolskiego. Słowniki etymologiczne datują notacje tego rzeczownika na okres od XV do XVIII w., podając jako jego podstawę średnio-górno--niemieckie lon, lun ‘zatyczka, kołek w osi’. Z kolei S.B. Linde w swym Słowniku języka polskiego (1807-1814) podaje hasło lon ‘kołek żelazny, pręt’ z niem. lahn, lan. Należy zatem przyjąć, że górnośląski lonek ma podstawę etymologiczną niemiecką (lan / lahn / lon / lohn / lun), do której dodano polski przyrostek –ek w wyniku adaptacji morfologicznej tego wyrazu do języka polskiego, czyli – w tym wypadku – polskiej gwary śląskiej. Ponieważ procesy adaptacyjne zaszły już w odległej przeszłości i wyraz ten jest dobrze wkomponowany w polski system gramatyczny (słowotwórstwo, fleksja, składnia) należy uznawać go za wyraz polski o ograniczonym regionalnie (terytorialnie) zasięgu tak jak wiele innych zapożyczeń słownikowych z języków obcych. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że co najmniej 10% zasobu leksykalnego polszczyzny stanowią wyrazy obcego pochodzenia. Podobnie jest zresztą także w innych językach europejskich.