Nazwy własne są indywidualnymi nazwami osób, rzeczy i miejsc. Do nazw własnych należą np. nazwy krajów, ale nie nazwy mieszkańców, mimo że po polsku pisane są wielką literą.
Ortografia niestety nie jest wiarygodnym kryterium wyróżniania nazw własnych. Na przykład nazwy mieszkańców państw pisze się po polsku wielkimi literami, a nazwy mieszkańców miast – małymi. W rosyjskim nawet nazwy mieszkańców państw mają małą literę na początku, a w niemieckim – na odwrót – wszystkie rzeczowniki pisane są wielkimi literami.
Według tradycyjnego poglądu nazwy własne tym różnią się od pospolitych, że wskazują, ale nie znaczą. Autor wydanego przez nas Słownika nazw własnych, Jak Grzenia, podważa tę tradycyjną opinię i przedkłada nad nią kryteria funkcjonalne. Pisze on o identyfikacyjnej i wokatywnej funkcji nazw własnych, czyli ich zdolności do jednoznacznego wskazywania jednostkowych desygnatów oraz do przywołania ich. Po szczegóły odsyłamy do słownika.