Z przyjemnością wystąpię w roli adwokata naszych przodków i wyjaśnię pochodzenie wspomnianych przez Panią nazw. Zacznę od centnara (cetnara) – jest to nazwa dawnej jednostki masy o zróżnicowanej lokalnie wielkości (np. centnar angielski = 50 kg, a centnar amerykański = 45 kg).
Wyraz centnar został zapożyczony do polszczyzny za pośrednictwem niem. Zentner z łac. centenarius; u Pliniusza jest termin centenaria pondera, czyli ‘sto funtów’ (od: centeni ‘po sto’, pondo ‘funt’). I tu tkwi tajemnica nazwy: 100 funtów = 50 kilogramów.
Kwintal to współczesna nazwa jednostki masy stosowanej w obrocie płodami rolnymi, równej 100 kg. Została zapożyczona za pośrednictwem franc. quintal oraz arab. qintār z łac. centenarius ‘stokrotny, zawierający sto jednostek’. Tu istotna okazała się droga zapożyczeń.
Kwinta jest wyrazem wieloznacznym. Jako termin muzyczny oznacza też najcieńszą strunę w skrzypcach (por. frazeologizm spuścić nos na kwintę ‘stracić humor’). Jest też terminem sportowym używanym m.in. w szermierce i w wyścigach konnych. Został zapożyczony w XVI w. z włos. quinta, a to z łac. quinta ‘piąta’, łac. quintus ‘piąty’.
Rekapitulując te analizy, chciałabym podkreślić następujące elementy: 1) etymologicznie spokrewnione są różniące się fonetycznie wyrazy centnar i kwintal (zawierają bowiem wspólny etymon *centum); 2) mimo podobieństwa fonetycznego nie są związane etymologicznie wyrazy kwintal i kwinta; 3) u podstawy tych wszystkich zapożyczeń, mających charakter internacjonalizmów, leżą wyrazy łacińskie; 4) o współczesnym znaczeniu wyrazów decyduje wiele czynników (m.in. źródło zapożyczeń, czas i droga zapożyczeń, a także dzieje samych desygnatów: sto funtów nie równa się stu kilogramom).
Dziękuję Pani za to pytanie, świadczy ono o głębokiej – tak wszystkim nam potrzebnej – refleksji nad językiem.