Najpierw podam krótką historię samego wyrazu. Otóż szatan jest wyrazem zapożyczonym z łac. satanas (a to z greckiego satanas i hebrajskiego satan o znaczeniu ‘wróg, przeciwnik’) za pośrednictwem języka staroczeskiego. W polszczyźnie jest poświadczony od XV w. Miał odmianę męską, twardotematową. W celowniku lp. tej deklinacji występowały końcówki -u oraz -owi. W rozwoju historycznym polszczyzny zdecydowaną przewagę zdobyła końcówka -owi, natomiast -u zachowała się w niektórych tylko rzeczownikach jednosylabowych, np. chłopu, bratu, księdzu, panu, psu, kotu, czartu. Nie podlega tej regule m.in. jednosylabowy bies – C. biesowi (nie biesu) i dwusylabowy szatan – C. szatanowi (nie szatanu). Natomiast podlega jej diabeł – C. diabłu (nie diabłowi).
Na pytanie, czy występująca w tekstach nieregularna dziś forma celownika lp. szatanu jest archaizmem, dialektyzmem, indywidualizmem autorskim czy tylko błędem językowym, można odpowiedzieć dopiero na podstawie dokładnej analizy filologicznej tekstów, które te formy zawierają.
Z pozdrowieniami