Wstrzemięźliwy wiąże się z czasownikiem wstrzymywać czy powstrzymywać, a zatem od początku funkcjonuje w znaczeniu ‘powściągliwy, umiarkowany’. Dziś owa wstrzemięźliwość kojarzy się przede wszystkim, po pierwsze, z wstrzemięźliwością od pokarmów mięsnych (por. tekst przykazań kościelnych z 2002 roku – Kodeks Kościoła Katolickiego, par. 2048), czyli rodzajem postu, po drugie zaś z powściągliwym wyrażaniem sądów, opinii o czymś. Takie znaczenia przymiotnika wstrzemięźliwy znajdujemy między innymi w Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Jednak znaczenie to nie wyjaśnia pokłonu Maryi.

Autorzy wydawanego w pierwszej połowie XX wieku Słownika warszawskiego wspominają o różnych rodzajach wstrzemięźliwości, między innymi o wstrzemięźliwości płciowej. Wydaje się jednak, że również nie o nią chodziło autorowi pieśni Archanioł Boży Gabriel. We wspomnianym słowniku znajdziemy bowiem następujące stwierdzenie: „W pospolitym używaniu wstrzemięźliwość znaczy zachowanie miary właściwej w każdej rzeczy”, a zatem wstrzemięźliwość to ‘umiarkowanie, świadomość miary’, również swojej. Wstrzemięźliwy to zatem tyle co pokorny. W języku staropolskim (por. Kazania świętokrzyskie) funkcjonował przymiotnik śmierny (od miara), oznaczający człowieka pokornego, czyli znającego miarę samego siebie. Wydaje się, że w zacytowanej pieśni mamy do czynienia z synonimem staropolskiego śmiernego. Maryja skłoniła się więc, bo była pokorna, znała swoją miarę i rolę w wydarzeniach, które miały nadejść.

Co ciekawe, wydźwięk tego wersu jest na tyle niejednoznaczny, że ma on również wersję, która nie zmusza do lingwistycznych poszukiwań: „Pokorniuchno się skłoniła, jako Panna świątobliwa”.