W Słowniku etymologicznym języka polskiego A. Brücknera polisa nie mogła się znaleźć, ponieważ w tym słowniku podawana jest etymologia przede wszystkim wyrazów rodzimych (o genezie prasłowiańskiej) oraz dawnych zapożyczeń, a polisa została zapożyczona do polszczyzny dopiero w ostatnim trzydziestoleciu XIX w. Jej geneza jest następująca: pol. polisa < fr. police d’assurance ‘dowód umowy asekuracyjnej’, XVII w. < fr. police ‘kwit-certyfikat’, XIV w. < wł. polizza ‘kwit’ < st.-weneckiego podissa < grec. apódeixis ‘dowód’. Jest to, jak łatwo zauważyć, tzw. zapożyczenie wędrowne, a współcześnie – internacjonalizm.