Przymiotnik pośledni został utworzony od wyrażenia przyimkowego *po slědě (czyli po śladzie), znaczył ‘na końcu, z tyłu’. Ma zasięg ogólnosłowiański. W języku polskim jest poświadczony już od XIV w., najpierw w pierwotnym, etymologicznym znaczeniu ‘będący na końcu, ostatni, późniejszy’, np. w pośledni wtorek, poślednie koła, poślednie nogi wołowe. Od XVI w. datuje się przesunięcie znaczeniowe od pośledni ‘ostatni, będący na końcu’ do pośledni ‘gorszy, lichy’, np. poślednie miejsce, poślednie wino. Od XIX w. wyraz używany rzadko, obecny bardziej w gwarach niż w języku literackim (por. też pochodne poślad, pośledzić).
Ostatni, dawniej też ostatny, to przymiotnik pochodny od czasownika *obstati ‘pozostać’, por. dawne ostać, ostanę, ostańcie.