Podany w Urzędowym wykazie polskich nazw geograficznych świata przymiotnik utworzony od nazwy chorwackiego miasta Požega (= ‘pożoga’) najpewniej błędem nie jest. Polska forma i jej zapis nie jest prostą transkrypcją bądź też spolszczeniem (np. č = cz, š = sz, ž = ż) opartej na pisowni fonetycznej chorwackiej formy požeški, lecz odwołuje się do morfologii prasłowiańskiego czasownika *žeťi (rdzeń *žeg-) w znaczeniu ‘palić’ (por. staropolski czasownik żec i współczesne wyrazy pochodne typu: pożar, pożoga, żagiew, zgliszcze). Z pisownią odwołującą się do morfologii spotykamy się również w innych językach słowiańskich lub bałtyckich, np. w języku słowackim (por. Požecko-slavónska župa) lub litewskim (por. Požegos–Slavonijos apskritis).

W polszczyźnie mamy nie tylko żupanię pożedzko-slawońską, lecz także diecezję pożedzką.