Szkoda, że nie podała Pani źródła, w którym wystąpiło takie sformułowanie, być może zostało ono w jakiś sposób uzasadnione. Byłoby to konieczne, bo wspomniane cechy przypisujemy tylko spółgłoskom: miękkie są spółgłoski środkowojęzykowe [ć, dź, ś, ź, k´, g´, h´, ń], pozostałe są twarde lub zmiękczone. O samogłosce [i] można mówić jako o takiej, która miękczy spółgłoskę występującą przed nią (tym samym spółgłoski twarde nie mogą wystąpić przed [i]). Sformułowanie „samogłoska miękka” można w związku z tym uznać za określenie mające charakter skrótu myślowego, ale charakteryzuje się on – moim zdaniem – nadmiernym uproszczeniem.
Jedynie w kontekstach historycznojęzykowych używa się terminu jer miękki na oznaczenie dawnej samogłoski krótkiej, która także miękczyła poprzedzającą ją spółgłoskę.