Czasownik świadczyć, utworzony od rzeczownika świadek (psł. *sъvědokъ ‘ten, kto wie o czymś razem z inną osobą’), miał już w staropolszczyźnie (formy: świaczczyć, świedczyć) bardzo szeroki zakres znaczeniowy: 1) ‘być objawem, dowodem, świadectwem czegoś’, 2) ‘wypowiadać się, składać oświadczenie, wydawać urzędowe orzeczenia, zaświadczenia’, 3) ‘występować w charakterze świadka, składać zeznania’, 4) ‘potwierdzać coś’, 5) ‘czynić komuś coś dobrego, wykonywać coś na czyjąś rzecz’ (por. W Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków 2005). Te dwa współczesne konteksty semantyczne – związane z wykonywaniem odpłatnie jakieś usługi (np. świadczyć pracę, usługi) oraz ponoszeniem wydatków na określone cele (np. świadczyć na rzecz dziecka, budżetu państwa, na cele kultu, charytatywne) – motywowane są bezpośrednio od staropolskiego znaczenia: ‘robić coś na korzyść drugiej osoby, wykonywać coś na czyjąś rzecz itp.’.