Przymiotnik świecki rzeczywiście pochodzi od słowa świat, etymologicznie świecki znaczy bowiem 'światowy, związany ze światem, czyli z życiem doczesnym'. Natomiast święty (pokrewny wyrazom święto i świętować) nie ma ze świeckim nic wspólnego – oprócz oczywiście wspólnego nagłosu, który sprawia, że zestawienia typu świecki i święty (będące przykładem aliteracji, tu dodatkowo wspartej przeciwieństwem znaczeń) brzmią atrakcyjnie i nadają się np. na tytuł powieści.
Dla świętego słownik etymologiczny Wiesława Borysia wskazuje domniemane źródło prasłowiańskie i wcześniejsze praindoeuropejskie. Dla świata ten sam słownik podsuwa prasłowiańskie světъ 'światło' jako podstawę. „Z pierwotnego znaczenia 'światło' rozwinęło się wtórne 'świat', przypuszczalnie z wyrażeń typu ujrzeć światło dzienne 'urodzić się, przyjść na świat', wyjść na światło 'stać się jawnym, znanym ludziom (światu)' (…)” (tamże).