Wymienione przez Panią wyrazy łączy podobieństwo znaczeniowe (w języku staropolskim były synonimami) oraz rodzime, tzn. prasłowiańskie pochodzenie. Jednak nie wywodzą się one ze wspólnego źródła etymologicznego, nie mają wspólnego etymonu.
Wyraz szczyt ← *ščitъ ← *skit-o- oznaczał ‘tarcza, puklerz’, ‘ochrona, osłona’, ‘wierzchołek, górna część budowli’, następnie ‘najwyższy punkt, wierzch, wierzchołek, punkt kulminacyjny’. Kierunek zmian znaczeniowych prowadzi od konkretu do abstraktu.
Wierzch ← *vŕchъ ← *vĭrs-ŭ- pierwotnie znaczył ‘szczyt, wierzchołek góry’, następnie ‘powierzchnia czegoś’.
Czub ← *čubъ ← *keub-o- to najpierw ‘wierzchołek, szczyt, wierzch’, następnie ‘kępka sterczących na głowie piór ptaka’, ‘sterczące włosy na wierzchu głowy’. W rozwoju znaczeniowym tego wyrazu widać dążenie do specjalizacji znaczeniowej, od spiczastego zakończenienia czegoś po spiczaste zakończenie głowy (ptaka, człowieka).