Słownik warszawski (tzn. Słownik języka polskiego z lat 1900–1927) notuje czasownik szepleć o znaczeniu 'seplenić', i oznacza go jako staropolski. Nie jestem pewien tej kwalifikacji, obecność czasownika szepleć należałoby sprawdzić w Słowniku staropolskim, do którego nie mam teraz dostępu. Zadowoliłem się więc słownikiem etymologicznym Wiesława Borysia, który pod hasłem seplenić zanotował: „daw. XVI w. szeplać”. Skoro szepleć czy też szeplać znaczyło 'seplenić', to szeplawy język mogło znaczyć 'język osoby, która sepleni'. Mogło też chodzić o gwarę mazurzącą, czyli taką, w której m.in. spółgłoskę [sz] zastępuje się przez [s] i mówi np. [syja]. W takiej gwarze szeplawy język staje się seplawym językiem, a słowo seplenić samym swoim brzmieniem zdradza swoje znaczenie. Widzimy też, że dzisiejsza forma literacka jest zbieżna z formą gwarową.