Starsze wydawnictwa, na przykład Słownik poprawnej polszczyzny (red. W. Doroszewski, 1973) lub Podręczny słownik poprawnej wymowy polskiej (W. Lubaś, S. Urbańczyk, 1993), podają tylko wymowę [dublin], nowsze, np. Słownik nazw własnych (J. Grzenia, 1998) lub Nowy słownik poprawnej polszczyzny (red. A. Markowski, 1999), podają dwa warianty – [dublin] i [dablin]. Drugi wariant określają, odpowiednio, jako mniej tradycyjny lub rzadszy. Możliwe jednak, że dziś wcale nie jest on rzadszy, gdyż znajomość języka angielskiego rośnie, a znajomość tradycji maleje (bądź, jeśli ktoś woli: dawne tradycje odchodzą w przeszłość, a tworzą się nowe).