Profesorka jako nazwa kobiety mającej tytuł (lub stanowisko) profesora ma charakter potoczny, a oficjalnie używana jest przez osoby, które formą żeńską pragną zaznaczyć jednakowy status kobiety i mężczyzny. Oprócz tego wyraz ten jest (także potocznym) określeniem nauczycielki w szkole ponadgimnazjalnej.
W odniesieniu do kobiety będącej profesorem tytularnym (lub tzw. uczelnianym) tradycyjnie używa się nazwy profesor, pozostawionej bez odmiany (co słownik opisuje: żeński nieodmienny) lub – rzadziej – odmienianej według deklinacji męskiej (w słowniku: odm. jak męski IV, z wyjątkiem M. lm = M. lp.); zapis na podstawie Słownika poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego, PWN 2004, wersja CD.
A zatem poprawne będą zdania:
Wszystkie profesor zgodziły się z referentem (tak mówimy rzadziej),
Wszystkie panie profesor zgodziły się z referentem (takie zdanie pojawi się najczęściej),
Wszystkie profesorki zgodziły się z referentem (tak powie feministka).

W przypadkach innych niż mianownik mamy więcej możliwości:
Nie spotkałem naszych profesor,
Nie spotkałem naszych pań profesor,
Nie spotkałem naszych profesorów (tak! – słownik wyraźnie podaje informację: odm. jak męski IV),
Nie spotkałem naszych profesorek.

Zdanie pierwsze wielu użytkownikom mogłoby się wydawać dziwne. Zdanie trzecie nie wskazuje na płeć. Zdanie drugie i zdanie czwarte są dość naturalne, przy czym ostatnie jest potoczne (a za oficjalne uważane przez femin istki). Jak widać, najmniej kłopotu stwarza ułożenie konstrukcji z rzeczownikiem mającym wykładnik żeńskości, czy to w postaci przyrostka: profesorka, czy to w postaci dodatkowego wyrazu: pani profesor. Dlatego uważam, że z czasem formy typu profesorka, prezydentka, ministerka (jednak nie: ministra!) stracą swe nacechowanie potoczne i ideologiczne i staną się równoprawnymi nazwami oficjalnymi. Wymaga tego funkcjonalność języka.