Po polsku znak powtórzenia, a z włoskiego ditto. „Znak powtórzenia ma postać dwóch przecinków nierozdzielonych spacją ( „ ). Nie należy otaczać go dodatkowymi znakami, tak jak w piśmie odręcznym ( — „ — ). Można go stosować w układach tabelarycznych i tabelach po wyrazach i skrótach, które powtarzają się jeden pod drugim co najmniej dwa razy. Składa się go na środku pod odpowiednim wyrazem poprzedniego wiersza. Następny wyraz za znakiem powtórzenia należy składać ściśle w linii pionowej z początkiem wyrazu w poprzednim wierszu” (Adam Wolański, Poradnik redaktora – rzecz ukaże się nakładem PWN w pracy zbiorowej pt. Polszczyzna publiczna. Vademecum jesienią 2006 roku).