Żeńskie odpowiedniki form magister, inżynier, profesor to magisterka (ewentualnie magistra, na wzór pary minister – ministra), inżynierka i profesorka. Są poprawne w tym sensie, że poprawnie zbudowane. Dla każdej z nich można wskazać model słowotwórczy, według którego powstały też inne wyrazy polskie. Wiele nowych nazw żeńskich przyjmuje się z oporami, niektóre osoby (w tym kobiety) uważają je za mało prestiżowe, a nawet dziwaczne. Od jakiegoś czasu jedna formy te się upowszechniają, co uważam za korzystne dla polszczyzny, gdyż zwiększają jej możliwości jako narzędzia komunikacji.
Jeśli chodzi o pisownię skrótów, to zasada jest taka, jak Pan napisał (nie wprost): skróty zawierające ostatnią literę skracanego wyrazu nie są zamykane kropką, pozostałe są zamykane. Warto pamiętać o wyjątkach, należą do nich np. jednostki miar: cm, kg, s (sekunda), ale s. (strona) i sek. (sekunda). Zasadniczo więc o pracę może się starać mgr Paweł Nowak i mgr. (magistra, magisterka) Anna Nowak. Na razie jednak społeczna dyskusja toczy się o pełnych nazwach, nie o skrótach, a w staraniach o pracę radziłbym zostać przy formach tradycyjnych i używać odpowiednich skrótów.
Skrót od druh zgodnie z ogólną regułą to dh, w przypadkach zależnych z kropką albo końcówką fleksyjną, np. dh. Kowalskiego albo dha Kowalskiego (analogicznie mgr. Nowaka albo mgra Nowaka). Od druhna – zgodnie z regułą – dh., np. dh. Anna Kowal. Jeśli za pomocą wyszukiwarki Google wykonać kwerendę „dh Anna” (imię pierwsze z brzegu), to znajdzie się zarówno zapisy z kropką po dh, jak i bez kropki, co nie najgorzej świadczy o piszących: przynajmniej niektórzy wiedzą o stosownej regule.