Zasady pisowni mówią, aby nie oddzielać przecinkiem zaimka względnego, który nie jest rozwijany, np. „Nie wiem gdzie”. Wątpliwość może dotyczyć tego, co znaczy rozwijany, mianowicie – czy tylko za pomocą członów niewspółrzędnych („Nie wiem, gdzie iść”), czy także współrzędnych („Nie wiem, gdzie i kiedy”). Jestem zdania, że należy zastosować interpretację szeroką, czyli postawić przecinek także w ostatnim przykładzie.
Interpunkcja polska działa na poziomie całych fraz, czyli jednostek składniowych równoważnych pod względem swojej łączliwości składniowej, niezależnie od tego, jak bardzo są złożone. Ciągi typu: 1. gdzie, 2. gdzie iść, 3. gdzie i kiedy, 4. gdzie iść i kiedy wrócić, 5. gdzie iść, jeśli w ogóle iść, i co zrobić, żeby wrócić na czas są sobie równoważne i wszystkie – z wyjątkiem nierozwiniętego ciągu oznaczonego numerem 1 – powinny być poprzedzone przecinkiem, gdy pojawią się jako fraza zależna od czasownika, np. w kontekście „Nie wiem…”.
Logicznie byłoby nawet ciąg 1 umieszczać po przecinku. Nie wiem, jaka jest geneza tego wyjątku, czy zadecydowały względy estetyczne, czy jakieś inne.