Samogłoskę [ę] ([e] nosowe) na końcu wyrazu wymawiamy zwykle bez nosowości, a niektóre poradniki językowe zalecają co najwyżej nosowość słabą. Wyraźna barwa nosowa nie mieści się w normie językowej, a tym samym jest błędna. Określenie nadinterpretacja nie jest tu chyba najszczęśliwiej użyte, należy mówić o hiperpoprawności, czyli o wymowie przesadnie starannej. Używa się też czasem określeń wymowa doliterowa lub wymowa ortograficzna, ponieważ jest ona przejawem wpływu pisowni na fonetykę.
Z kolei samogłoska odpowiadająca literze ą ([o] nosowe) powinna na końcu wyrazu zachowywać nosowość, jej brak to cecha gwarowa, w języku ogólnopolskim rażąca.