Małą literą po myślniku rozpoczynamy tylko narrację zawierającą czasowniki oznaczające mówienie (ewentualnie mówienie połączone np. ze śmiechem bądź płaczem), np.

– Bez wątpienia jest pani odważna – stwierdził z uznaniem Święty.
– Ależ to niemożliwe! – zawołał trzęsącym się głosem lord Iveldown.
– Więc wróciłeś? – powiedziała.
– A jednak… – rzekła w zadumie.

Wszelkie inne didaskalia, które nie zawierają określeń mówienia, piszemy od wielkiej litery. Dotyczy to w szczególności didaskaliów:
a) parawerbalnych (prozodia, mimika itp.), np.

– Tak. A po jego wyjściu zorientowałam się, że wchodził do mojej sypialni i ukradł szkatułkę z biżuterią. – Westchnęła przeciągle, drżącym głosem. W tej szkatułce leżała obrączka, którą mi kupiłeś.
– Mówią, że dobry jesteś. – Jego starcze oczy błyszczały bardziej niebiesko niż birmański szafir.
– Przepraszam! – Głos zabrzmiał teraz ostrzej.

b) kinezyjnych (ruch)

– Ach tak? – Szef już wsunął identyfikator do czytnika przy wejściu dla personelu, ale zatrzymał się i przyjrzał mu się uważnie.
– Pomyłka. – Znów odwrócił się do okna. – Byłeś najlepszy.

c) sytuacyjnych, np.

– Za twoje zdrowie, siostro! – Popatrzyłem na nią i uśmiechnąłem się tym uśmiechem, na który, jak wiedziałem, nie miała żadnego antidotum.

d) introspektywnych, np.

– Doprawdy? – W jaki sposób, zadał sobie pytanie w myślach.

Proszę też zwrócić uwagę na szyk czasowników oznaczających mówienie. One zawsze występują w narracji przed podmiotem, np.

– Cholera! – zaklął Paweł.

W pozostałych przypadkach mamy szyk podmiot + orzeczenie, np.

– Cholera! – Głos Pawła odbił się echem po jaskini.