Trudno jednoznacznie wyjaśnić przyczynę owego ucięcia. Być może użytkownikom gwary śląskiej chodziło o to, by pozbawić omawiane tu zapożyczenie części zakończenia, które – skądinąd nieprawdziwie – sugeruje, że pochodzi ono z języka francuskiego (por. np. fr. bagage → pol. bagaż, fr. bandage → pol. bandaż). Tymczasem blamaż jest – mimo swego francuskiego „wyglądu” – zapożyczeniem z języka niemieckiego (por. die Blamage), w którym oznacza ‘kompromitację, ośmieszenie się’ i tworzy rodzinę słowotwórczą z wyrazem blamieren ‘ośmieszać’. W znaczeniach tych oba leksemy nie mają swoich formalnych odpowiedników we francuszczyźnie (francuski bezokolicznikiem blâmer oznacza ‘obwiniać, ganić, krytykować’).

Można też wyobrazić sobie inny powód omawianego tu ucięcia. Otóż w niemczyźnie die Blamage jest wyrazem rodzaju żeńskiego. Tymczasem po zapożyczeniu do języka polskiego wyraz przyjął rodzaj męski (por. (ten) blamaż, D. blamażu). Ucięcie wygłosowej spółgłoski sprawiło, że wyraz ten na powrót przyjął rodzaj żeński, właściwy dla rzeczowników zakończonych w mianowniku liczby pojedynczej na -a (por. (ta) blama, D. blamy).