Apostrof stosujemy (mówiąc w największym uproszczeniu) po to, by zaznaczyć, że ostatnia część wyrazu, do którego dołączono końcówkę gramatyczną, jest niewymawiana. Inaczej mówiąc – apostrof służy do zaznaczenia różnicy ilościowej (nie: jakościowej) między wymową a pisownią. Sytuacja taka zachodzi np. w nazwie pendrive, którą wymawiamy [pendrajw] – jako że końcowa litera (e) nie jest wymawiana, musimy rozdzielić temat od końcówki apostrofem (Nie mam pendrive’a, Przyglądam się pendrive’owi itd.). Podobnie dzieje się w wielu obcych nazwach własnych (nazwiskach, imionach) – Charles de Gaulle (wym. [szarl de gol]), Charles’a de Gaulle’a itd.
Drugi znak, o którym mowa w pytaniu, to nie myślnik, lecz łącznik (dywiz) – krótka kreska „doklejana” do wyrazu (czyli nieoddzielana od niego spacją). Występuje on jedynie przy odmianie skrótowców: PAN (Polska Akademia Nauk), z PAN-em, w PAN-ie itd.