Określenia typu C-dur czy a-moll związane są z elementem muzyki zwanym harmonią tonalną, funkcyjną, klasyczną, tradycyjną lub harmonią dur-moll. Harmonia ta obowiązywała w profesjonalnej muzyce europejskiej od okresu baroku do początków XX wieku; w muzyce popularnej jest stosowana do dziś. Wymienionymi wyrażeniami określa się gamę, tonację i akord. C i a to nazwy dźwięku podstawowego (toniki), dur i moll to nazwy tzw. trybów (czyli typów skal; tryb dur odbierany jest jako wesoły, tryb moll – jako smutny).
W literaturze fachowej używa się pełnych terminów: tonacja C-dur, akord a-moll, gama fis-moll – wtedy ich rodzaj gramatyczny jest wyznaczony przez człon nadrzędny. Potocznie muzycy używają również terminów skróconych, np. C-dur zamiast akord C-dur; wtedy odmieniają wyrażenia C-dur i g-moll jak rzeczowniki rodzaju męskiego nieżywotnego: „Zagraj mi to samo w C-durze”, „Bez g-mollu to nie brzmi tak dobrze” (lepiej g-mollu aniżeli g-molla), trudno jednak uznać te formy za skodyfikowane.