W Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod redakcją E. Polańskiego (Warszawa 2016, s. 615, hasło latte) rzeczywiście podaje się pisownię café latte, tymczasem po włosku jest to caffè latte (proszę zwrócić uwagę nie tylko na geminatę ff, ale też na literę è z diakrytem „na Szczecin” inną niż litera é z diakrytem „na Suwałki” w nazwie café latte). Wcale się więc nie dziwię, że w literaturze baristycznej i kulinarnej spotyka się właśnie ją. Ponieważ chodzi o napój o proweniencji włoskiej, pierwszeństwo należałoby dać pisowni oryginalnej caffè latte (wł. caffè ‘kawa’ i latte ‘mleko’) i takie hasło wprowadzić jak najszybciej do słowników, wycofując się delikatnie z błędnego café latte (przez jakiś czas pozostając przy oboczności café latte//caffè latte). Zauważmy, że człon café w nazwie café latte został zapisany po francusku. Można by obok tego przejść obojętnie, gdyby nie to, że tym sposobem powstała… hybryda francusko-włoska. Francuzi bowiem używają nazwy café au lait [wym. kafe o le] (WSO, s. 96).