Obie formy są w użyciu i obie powinniśmy uważać za poprawne. W dopełniaczu rzeczowników męskich nieżywotnych oboczność końcówek -a i -u nie jest bowiem niczym nadzwyczajnym. Autorzy słownika ortograficznego kierowali się zapewne analogią do nazw innych sypkich substancji, por. proszku, cukru, piasku, żwiru – wszystkie z końcówką -u. W tekstach przeważa jednak forma tonera, może dlatego, że większość rzeczowników na -er ma dopełniacz na -era.
Przykład toneru (tonera) mógłby być ilustracją tego, jak różne kryteria kolidują ze sobą, gdy chodzi o odmianę wyrazu. Podobny przykład, omawiany wcześniej w naszej Poradni, to słodzik. Ekspert językoznawca opowiedział się za formą słodziku, analogiczną do cukru, miodu, syropu, ale ludzie mówią na ogół słodzika, gdyż rzeczowniki na -ik tworzą przeważnie dopełniacz na -ika.
Wspólną cechą podanych przykładów jest to, że językoznawcy kierowali się w nich znaczeniem, a laicy budową wyrazu. Laicy odwołali się więc do tego, co łatwo dostępne, a eksperci do tego, co wymaga wnikliwych analiz. Można to spuentować dwojako: po pierwsze tak, że językoznawcy tworzą normę elitarną, a laicy normę obiegową; po drugie tak, że językoznawcy są „za mądrzy” i wyrokują na podstawie kryteriów zbyt subtelnych dla przeciętnego użytkownika języka, a przez to mało istotnych z punktu widzenia tego, jak język funkcjonuje na co dzień.
Oczywiście dwa przykłady to za mało, aby wyciągać daleko idące wnioski.