Włoskie słowo farniente (od fare ‘robić’, niente ‘nic’) to inaczej ‘nieróbstwo, próżnowanie, nicnierobienie’, a zatem i wyrażenie oznaczające ‘słodkie nicnierobienie, leniuchowanie, próżnowanie’ należałoby zapisywać – według mnie – konsekwentnie jako dolce farniente.
Taką też pisownię widuje się niekiedy w obiegu (wróciłam z dolce farniente, vide: wypowiedź na forum internetowym). Z pewnością ktoś napisał dolce (osobno) i farniente (łącznie), gdyż przebywał w jednym z hoteli na Majorce o nazwie Palia Dolce Farniente…
A jednak sami Włosi piszą farniente, ale dolce far niente, i dlatego w najnowszym wydaniu Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. E. Polańskiego również mamy hasła farniente ndm (s. 401) i dolce far niente ndm (s. 347).
Prawdopodobnie w przeszłości far niente musiało być zapisywane rozdzielnie i dopiero kiedy stało się zsubstantywizowanym zrostem (farniente, lm. farnientes), upowszechnił się zapis łączny tego gerundium.
W utartym powiedzeniu il dolce far niente – znanym i powtarzanym od wieków (Włosi uważają, że słodkie nicnierobienie po latach ciężkiej i owocnej pracy, która przyniosła spore dochody, jest ich największym osiągnięciem) – utrzymała się jednak stara pisownia członu far niente.