Dopełniacz w funkcji okolicznika czasu był używany od najdawniejszych czasów (jak pisze Krystyna Pisarkowa w „Historii składni języka polskiego”, Ossolineum 1984, s. 68: „Dopełniacz czasu. Jest okolicznikiem znanym z najstarszych zabytków polszczyzny”). Dawniej miał o wiele szersze zastosowanie niż współcześnie – tworzono takie konstrukcje jak (cytuję za K. Pisarkową): Ludzie (się) schodzili czasu pluty i niepogody (dziś: w czasie pluty / pluchy i niepogody), w sobotę (…) wysycha, innych dni pełna będąc (dziś: w inne dni), wszedł tego momentu pięknie ubrany kawaler (dziś: w tym momencie).