Zacząć trzeba od tego, że forma dzięki jest skróconą formą czasownika dziękuję, powstałą w języku młodzieżowym, z założenia nastawionym na skrótowość komunikowania. Czasownik dziękuję (dziękujemy) łączy się najczęściej właśnie z przysłówkiem bardzo, umieszczanym przez Polaków zarówno przed czasownikiem – „Bardzo dziękuję” – jak i po nim: „Dziękuję bardzo”.
Proszę zauważyć, że forma dzięki, mimo że powstała od czasownika, czasownikiem nie jest – jest rzeczownikiem. Dlatego razi Panią połączenie „Dzięki bardzo”, gdyż przysłówki z rzeczownikami z reguły się nie łączą. Z rzeczownikami chętnie łączą się natomiast przymiotniki – z tego właśnie powodu preferuje Pani połączenie „Wielkie dzięki”. Słusznie.
Jak więc ocenić wyrażenie językowe „Dzięki bardzo”? Przede wszystkim „zarezerwować” dla języka młodzieżowego, w którym jest ono tak częste, że nie można go ani nie zauważać, ani twierdzić, iż należy je z języka usunąć, bo to – jak wiadomo – jest i nieracjonalne, i niemożliwe.
Trzeba jednak koniecznie pamiętać, że bardzo złe świadectwo wystawia sobie każda młoda osoba, która do osoby, z którą jest na pan, pani, zwraca się za pomocą nie tylko wyrażenia „Dzięki bardzo”, ale też „Dzięki”. W kontaktach oficjalnych, świadczących o braku poufałości między rozmówcami, jedynie stosowna jest neutralna forma „Dziękuję” (oraz „Bardzo dziękuję”, „Dziękuję bardzo”, „Serdecznie dziękuję”, „Dziękuję uprzejmie” itp.).