Dziwić się z zdziwić się

Dziwić się z zdziwić się

27.09.2020
27.09.2020

Czy czasownika  dziwić się (czemuś, komuś) można używać w aspekcie dokonanym, np. w zdaniu  Luiza dopijała drugą filiżankę kawy, kiedy zdziwiła się samej sobie, że jej myśli krążą wokół takich spraw?

Choć dziwić się i zdziwić się stanowią parę aspektową, to każdy z nich ma inne wymagania składniowe. Dziwić się łączymy (między innymi) z celownikiem (Dziwił się kolegom, że popełnili taki błąd, Dziwiła się samej sobie, że myśli o takich sprawach), to zdziwić się nie wchodzi w takie połączenie – w żadnym ze swych znaczeń nie wskazuje na osobę, której zachowanie nas dziwi.  

Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego