Dziwić się z zdziwić się
Czy czasownika dziwić się (czemuś, komuś) można używać w aspekcie dokonanym, np. w zdaniu Luiza dopijała drugą filiżankę kawy, kiedy zdziwiła się samej sobie, że jej myśli krążą wokół takich spraw?
Choć dziwić się i zdziwić się stanowią parę aspektową, to każdy z nich ma inne wymagania składniowe. Dziwić się łączymy (między innymi) z celownikiem (Dziwił się kolegom, że popełnili taki błąd, Dziwiła się samej sobie, że myśli o takich sprawach), to zdziwić się nie wchodzi w takie połączenie – w żadnym ze swych znaczeń nie wskazuje na osobę, której zachowanie nas dziwi.