Pytanie nie jest postawione dostatecznie precyzyjnie, mam nadzieję, ze odpowiedź będzie pozostawać w zgodzie z Pani intencją (i intuicją językową). Naprzód uporządkujmy kilka spraw językowych. Wymowa tak zakończonych (na: -nia, -mia) wyrazów rodzimych i zapożyczonych różni się w języku polskim. A więc np. łania, Mania, ziemia ma inną wymowę niż: Dania [dańja], mania [mańja], anemia [anemja]. W wypadku wyrazów zakończonych na -nia, prawdopodobnie dla wszystkich jest słyszalna różnica wymowy (smaczne dańa w restauracji Dańja). Więcej problemów nastręcza zakończenie -mia. Wskutek szerzącej się w języku ostatnich dekad tzw. asynchronicznej wymowy spółgłosek miękkich wargowych (m’, p’, b’, f’, v’) ich miękkość (trywializując nieco zagadnienie) wyodrębnia się w postaci „j” (np. piasek [pjasek], biały [bjały], miasto [miasto]) różnorodnego pochodzenia wyrazy zakończone na -mia stają się na końcu wyrazu tak samo brzmiące dla ucha, a więc np.: ziemja i chemja. Różnicę (przynajmniej częściowo) zachowują w drugim przypadku: anemji, glikemji, chemji (ale ziemi). Dodam, że dawniej wyrazy zapożyczone tego typu miały odrębną pisownię w zakończeniu (-ija/-yja) w ortografii. Zachowanym śladem ich odrębności jest zapis z podwojonym -ii, w przypadkach wymagających końcówki fleksyjnej -i (chemii, armii ale ziemi). Trzeba przyznać, że język zmienia się w tym zakresie szybko; np. zdarzyło się już mi spotkać w menu restauracji… zupę z dynii, co potwierdzałoby zasadność Pani niepokoju o poprawną wymowę tych wyrazów.