W języku polskim przyjęła się jednolita wymowa nazwisk anglojęzycznych z zakończeniem - ey. Niezależnie od tego, czy Brytyjczycy, Amerykanie, Australijczycy itd. wymawiają je jako zmiękczenie poprzedzającej spółgłoski (Halley – [hæli], Disney – [dɪzni]), czy też oddają je za pomocą dźwięku [eɪ] (jak np. Faraday), my spolszczamy je do postaci [ej] – mamy kometę Halleya [haleja], filmy Disneya [disneja], puszkę Faradaya [faradaja] i właśnie graf Cayleya [kajleja].
Jak widać, nazwiska te odmieniamy tak jak rzeczowniki – Cayleya, Cayleyowi itd. Wynika to ze sposobu wymowy zakończenia – |j| to spółgłoska, czyli dźwięk, którym zakończone są polskie rzeczowniki. Gdybyśmy wymawiali te nazwy jako [dyzny], [kajli], odmienialibyśmy je przymiotnikowo, gdyż zakończenie -y, -i jest typowe dla polskich przymiotników.