Podniesiona przez Pana wątpliwość znajduje oparcie w rzeczywistości. Udokumentowane potwierdzenie takich realizacji zawdzięczam prof. dr hab. Dorocie Rembiszewskiej z Instytutu Slawistyki PAN w Warszawie, znawczyni gwar Podlasia. Pioke (ale i pioko ‘pieką’) pojawia się regularnie w gwarach i języku potocznym Podlasia Północnego (np. w Supraślu – Wojciech Załęski, Z supraskiego na nasze, Supraśl 2005, s. 42; oni pioką macę, wieś Topolany, pow. białostocki – Justyna Straczuk, Cmentarz i stół, Toruń 2013, s. 179). W 2011 r. białostocki oddział "Gazety Wyborczej" opublikował Słownik mowy białostoczan, w którym podano połączenie wyrazowe pioko oczy. Czasownikowe formy pioke i pioko nie mogą być wynikiem regularnego przegłosu polskiego, ponieważ zachodził on tylko przed spółgłoskami przedniojęzykowo-zębowymi twardymi (t, d, s, z, n, r, ł), a k (oraz g i ch) jest spółgłoską tylnojęzykową. Trzeba w podanych formach widzieć rezultat analogii do takich form czasownikowych, jak ogólnopolskie  wlokę, wloką (wlec), zwlokę, zwloką (zwlec) itp. W gramatyce historycznej uznaje się je za przykłady (np. K. Długosz-Kurczabowa, S. Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, wyd. III, Warszawa 2019) przegłosu nieregularnego, który dokonał się w nielicznych przypadkach przed k, g, ch (prócz podanych: macocha, świokier, ożóg, pożoga) oraz przed spółgłoskami wargowymi (np. poziomka, dziobać, ziomek). Zapewne do polszczyzny miast tego regionu przeniknęły z okolicznych gwar, a ze względu na znaczny stopień rozpowszechnieni za fonetyczny regionalizm w polszczyźnie Białegostoku, Augustowa czy Bielska Podlaskiego.