Wyraz zoo ma dwie sylaby. W wymowie występuje samogłoska podwojona, por. [zo-o] (tzw. wymowa literowa), a nie: [zo] ani [zo:]. Analogicznie artykułujemy takie wyrazy, jak: zoolog (wym. [zo-olok], a nie: [zolok]), zoologia (wym. [zo-ologja], a nie: [zologja]), zoologiczny (wym. [zo-ologiczny], a nie: [zologiczny]), zootechnika (wym. [zo-otechnika], a nie: [zotechnika]).

W języku polskim różnice iloczasowe w wymowie samogłosek nie mają charakteru systemowego, stąd nie odgrywają roli wierszotwórczej ani semantycznej. Stanowią jedynie wskaźnik ekspresyjności wypowiedzi, por. np. Co-o-o? Ta-a-a-ka ryba! Ze zjawiskiem iloczasu mamy także do czynienia w wypadku podwojonych spółgłosek. We wzorcowej normie wymowy geminaty spółgłoskowe mogą być realizowane dwojako – albo jako dwie kolejno wymawiane spółgłoski, albo jako wydłużone wersje pojedynczych spółgłosek. Z pierwszej możliwości użytkownicy języka polskiego korzystają rzadziej, głównie podczas wymowy szczególnie starannej. Geminata realizowana częściej – jako wydłużona wersja pojedynczej spółgłoski – trwa w zależności od mówcy od 1,5 raza do 3 razy dłużej od swojej podstawy. Iloczas w wypadku geminat spółgłoskowych może być w rzadkich wypadkach cechą dystynktywną, tzn. wpływać na znaczenie słowa, por. np. Budda ale: buda, cenny, ale: ceny, gamma, ale: gama, lekki, ale: leki, panna, ale: pana (M. pan), ssak, ale: sak.